mərəkə

is. <ər.>

1. Səs-küy, qışqırıqbağırıq, qalmaqal, hay-küy, qovğa, qiyamət. Mərəkə qopmaq. – Otağa böyük mərəkə düşür, qızlar başlayırlar ağlamağa. C. M.. Vay o gündən ki, bir arvad iş görəndə döşlük taxmaya, Gülsabah bunun üstündə yekə bir mərəkə düzəldir. Ə. Vəl.. // Dava-dalaş, qovğa, həngamə. Mərəkədə başda duran; Meydanda igidlər yoran. «Koroğlu». Ona binaən Yusif şahın həvaxahları şikəst tapıb hər kəs bir növ ilə başın mərəkədən qıraq çəkdi, canın qurtardı. M. F. A.. Harada arvad davası görsəm, hər halda lap vacib işimi qoyub gərək bu mərəkə və qovğanın axırına çatam. Qant..

2. Məclis, yığıncaq. <Ruqiyyə:> . . Mərəkə yığıldı, bu da Aşıq Qəribdən, Koroğludan, Kərəm ilə Əslidən danışıb türkü söylədi. A. D.. Nə kəndliləri lağa qoyan baqqallar, nə dərviş mərəkəsi var. M. C..